In de zonnige achtertuin van een vrijstaande villa, ontvangen Roland en Erica Spekkoper het hoogblonde echtpaar hartelijk. Het stel mag plaatsnemen op de steigerhouten stoelen aan de rustieke tafel. De prachtige dochter veert uit een van de stoelen en haar bruine ogen lichten op. Het meisje schiet schichtig de woonkamer in, innig verstrengeld met een nog jonge kip. Ze hebben net nieuwe kuikens en dit haantje heet Karel. Enige naam voor een haan.

Erica begint honderduit te praten over dat ze het gedrag van haar dochter wel begrijpt. Het echtpaar luistert geduldig. Als de blonde vrouw haar wil onderbreken vraagt Erica of zij haar alsjeblieft wil laten uitpraten, want die dochter van hun geeft namelijk nooit antwoord als haar in de klas iets wordt gevraagd, ook heeft ze nooit de goede boeken mee en het lampje op haar fiets blijft maar stuk. Daarbij komt dat ze zit te dromen in de klas. Geen wonder dat haar slimme dochter dan even een schop onder haar stoel geeft of haar tas van de balustrade gooit. Dan wordt hun dochter tenminste wakker. Het is volkomen terecht dat haar dochter het gedrag van hun dochter corrigeert. Juist fijn toch?
Roland zit er stilzwijgend naast. Als het blonde echtpaar de aandacht op hem richt is hij schor.
“Erica is een enorme moederkloek, ze beschermt haar kinderen.”
Na drieëntwintig minuten kijkt de blonde man op zijn horloge, hij vraagt Erica of ze klaar is. Ja, ze is klaar en staat op, of het duo nog iets wil drinken? Heeft Roland hierop nog iets te zeggen? Nee, alles is gezegd. Erica gaat weer zitten en leunt achterover.

Het blonde echtpaar krijgt de beurt. Ze leggen uit dat ze weten dat hun kind bijzonder is en irritatie kan oproepen, maar dat het nog geen reden is haar zó te pesten dat ze de afgelopen drie maanden op de wc haar lunch nuttigt, uit angst hun mooie dochter, met haar gevolg, tegen te komen. Erica haalt haar schouders op, ze blijft bij haar verhaal.
Als de hoogblonde vrouw haar met ijzig zwoele stem voorlegt dat zij dus voortaan tegen Erica’s achterwerk mag schoppen als ze met de hond langs wandelt, reageert Erica met verbijstering.
“Hoezo, wat is dit voor belachelijks?”
“Nou”, legt de vrouw rustig uit.
“Wij irriteren ons aan jouw dikke billen, daar kan je natuurlijk niks aan doen, maar in jouw redenering is het dus geoorloofd dat daar tegenaan geschopt mag worden. Ter correctie.”

Pas bij het uitgaan zegt Roland Spekkoper weer iets. Hij waardeert het dat zijn blonde buurtjes hun dochter naar een andere school gaat sturen, weg van hun mooie dochter. Hij vraagt of zij binnenkort ook hun huis moeten laten schilderen en of het een goed idee is om dat dan samen te doen, ze wonen immers bij elkaar in de buurt en sámen is altijd voordeliger? Het blonde echtpaar vindt het een ‘reuze goed idee’.
Wat doen we dit toch correct, we doen onze naam eer aan, denkt Roland tevree.

De sneeuw verblindt me, wit alles is wit. Ik knijp met mijn ogen als ik over de piste uitkijk. Bovenaan in het dorp zwieren miertjes van links naar rechts. Morgen moet ik mijn zonnebril opzetten, neem ik me voor. Euforisch stap ik voort, hop, hop, hop, bewegen, lekker bewegen met dat gezwollen lijf. Prachtig die witte bergtoppen, heerlijk die kou, ik ben er, wat een geluksvogel!
Op naar het volgende dorp, “dat kan binnendoor over de alpenweide”, verzekerde de beheerder van ons chalet mij vanmorgen. Had hij ook bedacht dat ‘t glad was en diep, die sneeuw op een ongeprepareerd weiland? Dat ik geen stok kon gebruiken met die stramme schouder, gegipste arm en dat wiebelige been? Op m’n billen dan maar dat pad af.
Telefoon, ik ruk onhandig mijn rits open met m’n goeie hand; “ben jij dat die daar op d’r kont de piste afglijdt?”, kraait mijn vriendin keihard in mijn oor. “Ja, it’s me honey, waar zit jij dan, dat je mij kan zien?” Ik kijk naar beneden langs een paar struiken op en zie iemand eindeloos ver weg wuiven vanaf een terras. Na 20 minuten bereik ik met halsbrekende toeren de hut. Waarom wilde ik dit dóen vanmorgen…?
Binnen is het heerlijk warm en mijn reisgenoten komen één voor één aan de tafel zitten, die ik met gevaar voor eigen leven heb bemachtigd, terwijl mijn vriendin op de wc zat. “Hoe kom jij nu hier?” “Op d’r gat naar beneden glijden”, schatert mijn vriendin, die inmiddels naast me is komen zitten. Manlief kust me en is blij me te zien. De kinderen zitten al gebogen over de menukaart: Kaiserschmarrn!

Eerste klap. Ik hoor mezelf hardop en rustig zeggen: “Dit is niet goed.” Nog een klap, wat gerommel, stilte. Ik trek mijn ledematen bij elkaar, voel mijn sleutelbeen, niks gebroken. Bloed, een snee in mijn vinger, ’t valt mee. En dan pijn, waar komt die zo ineens vandaan? Ik kijk achterom en zie een fel, fluorescerend, oranje paaltje, geknakt. Ik kan alleen nog maar heel diep zuchten, kan het niet tegenhouden, pijn! Yoga, je kan het nog, drie bevallingen, je weet het nog: naar de pijn toe inademen en uit, weg met de pijn, kom op. Waar zit die dan die pijn, in Godsnaam? Waar naartoe moet ik ademen?
Koud, o wat is het koud. Ik lig ondersteboven, hoofd naar het dal, te vernikkelen op de sneeuw; het zou -18 graden Celsius worden werd vanmorgen aan de ontbijttafel gezegd. Ik hoor de stem van manlief, ademhaling komt tot rust, gedoe met wapperende foliedekens, mijn vingertoppen van de hand met de snee bevriezen.
Ze sjorren me achterop een scooter en knotsen me naar beneden, de wereld draait. Ik druk me stevig tegen de bestuurder aan, schuif op zijn zadel. Samen op één zadel, “Geht es?”, roept hij.
Het gaat, dus een dag later loop ik euforisch door ‘t dorp, in de zon naar de berghut op weg naar het volgende dorp en glij op mijn gat de piste af.

Ik ben ‘t paaltje dankbaar, vind het wel lekker wekenlang te mogen zeggen: sorry, ik ben zo duizelig ik kan niet komen of dat niet doen.” Iedereen toont begrip, biedt hulp. Heerlijk die hersenschudding, moet veel slapen, het is alsof er twintig jaar aan vermoeidheid uit komt.
Gelukkig is eindelijk mijn bedrijf op orde, iedereen doet ’t weer naar behoren, zodat ik de tijd ook gerust kan nemen. Goede timing van die hand van God, Allah, Buddah, of who ever, om dat paaltje juist op ’t moment dat ik langskwam, daar in de sneeuw te prikken; waarschijnlijk was het de zoon van de lokale slager uit het dorp, die opdracht kreeg van de Verschrikkelijke Sneeuwman, maar enfin, die paal dwong me te gaan liggen. Letterlijk, af!

Nu, inmiddels 8 weken later, vraagt het lichaam nog steeds om slaap. Nog steeds een stijve hand en stramme schouders. Mijn hoofd kan nog maar één ding tegelijkertijd; dat was natuurlijk altijd al zo, maar ik maakte mezelf wijs dat ik tachtig dingen op één dag kon. Nu krijg ik een signaal, ook dat kreeg ik wel, maar ik negeer het niet meer, dat signaal van licht-in-je-hoofd-en-een-stijve-nek.
En dat bovenbeen? “U moet rekening houden met minimaal twee jaar ongemak”, zeggen de dokters. Ik prijs me gelukkig. Eindelijk kan ik oogsten wat ik jarenlang gezaaid heb, iets wat ik al zolang wilde: meer aandacht voor de dingen, rustiger aan gaan doen. Ikzelf was het enige obstakel en een paaltje; maar dat laatste gaf precies genoeg schade, niet teveel, ben niet dood, geen dwarslaesie. Ik mag van mezelf maandenlang uitrusten, het was een supervakantie!

De roze yogamat kleeft muffig tegen mijn wang als ik oogcontact zoek met m’n vriendin. “Buig je knieën en lig als een maan”, zegt de intens relaxte stem van Miranda, onze yogajuf, in t dagelijks leven verpleegkundige op de permanente hartbewaking. Ik tref twee bruine ogen naast me, als schoteltjes zo groot, met enorme vraagtekens erin; m’n vriendin, haar hele leven al naarstig opzoek naar ontspanning, dat wil niet zo lukken.
Hoe lig je in Godsnaam als een maan? Genadeloos splijt mijn stem de serene ruimte: “hier liggen twee grote vraagtekens!”, en tegelijkertijd ontstaat er een enorme kriebel in mijn onderbuik. Ik voel een eindeloze slappe lach aankomen en het lijkt alsof Miranda t aanvoelt. “Druk alle andere gedachten weg en blijf ademen” en dat doe ik. M’n vriendin ook. Daar liggen we dan met z’n allen als maantjes…. muisstil te ontspannen.
Eenmaal buiten t kaarslicht, stappen we samen, mijn vriendin en ik, terug in de werkelijkheid. Het gammele deurtje van t jaren zeventig klaslokaal sluit en we ademen de frisse lucht in. Schemer overvalt ons.
Daar is ie weer die kriebel in m’n onderbuik. Wat een giller, twee vraagtekens naast als die manen! Mijn vriendin giebelt. De auto bliept, lichtjes knipperen en ik stap in. Heeft mijn vriendin een beest aan haar achteruit-kijkspiegel hangen? Komt er een vreemde vent naast me zitten, achter ’t stuur: “je mag best met me meerijden hoor”. Oeps, wrong car.
Het uitstel van de slappe lach leidt tot een lachkick die alle yogaoefeningen overtreft. M’n vriendin rolt over de stoep van t lachen, een hartverzakking nabij. Ze heeft eindelijk ontspanning gevonden. Yoga helpt dat is zeker.

Column voor: B-Magazine – jaargang 7- nr 17 – zomer 2020