RITME VINDEN NA VERANDERING

RITME VINDEN NA VERANDERING

Of: Hervinden van jeugdige moed – vervolg

Het viel mij niet mee om een nieuw ritme te vinden nadat ik in 2019 besloot mijn bedrijf van de hand te doen en nieuwe zaken wilde onderzoeken. Ondertussen dwong corona mij om thuis te werken en ná corona moest ik wortel schieten op een nieuwe werkplek. Als dan privé kinderen uit huis gaan en ouders ziek worden is het vinden van een nieuw ritme een uitdaging!

Heel langzaam voel ik dat ik erin begin te komen, als een schildpad die je boven water denkt te zien en als je duikt, ineens lijkt verdwenen door het andere perspectief onder water. Ik zeg ‘lijkt’ want de schildpad is er wel! Wat heb je nodig om hem weer te vinden, weer in het ritme te komen?

Een paar weken terug herhaalde ik in mijn socials een column over het ‘hervinden van jeugdige moed’, waarin ik mijn voeten in te krappe ski-schoenen perste en gillend een ijzige helling afging. Ik haakte af, in de war over het wetenschappelijke feit dat ik als middelbare vrouw mijn jeugdige moed zou moeten hervinden en deze niet vond in de bergen.
Nu, twee jaar later kwam ik uit de bergen en het was een fantastische week! Wat was er veranderd?
Het antwoord is dat ik mijn jeugdige moed heb terug gevonden! Het heeft niets te maken met dapperheid of andere stoere zaken die je zoal in de bergsport kan beleven. Ik heb de moed gevonden om het te regelen zoals ík het wil, zodat het voor mij óók leuk is.

Hoe dat eruit ziet? Nou heel simpel: niets reserveren van te voren, geen skis, geen liftpas, nada. In de ochtend vroeg opstaan en uit het raam kijken hoe het weer en de sneeuw is en dan besluiten of de sneeuw vers en de lucht blauw genoeg zijn. In the moment. Zo ja, na de yoga en het ontbijt met de rest meewandelen naar de skilift en in de winkel ernaast de ski’s en de pas regelen. Ja, heus dat kan, want er staat géén rij en je krijgt de nieuwste ski’s, want de oude zijn al vergeven op die drukke aankomstdag aan de FOMO types die gereserveerd hebben en daarvoor graag en met stress uren in de rij hebben gestaan. s’ Avonds lever je het zooitje weer in, dat bespaart een zweetpartij in de benauwde lockerruimte, zwaar gesjok op je skischoenen trappen op en af en ook honderd piek voor de huur van zo’n verwarmde kluis. Allemaal voordelen dus.
De grauwe dagen ga je niet met het gezin mee, maar blijf je lekker in het appartement om te werken, lezen en tussendoor een boodschapje te doen of een wandeling te maken door de stilte van het besneeuwde bos. Tegen de tijd dat je weer zin krijgt in gezelschap maak je op je gemak het borrelplankje klaar voor je gezin, terwijl je luid meebrult met je eigen muziek. Ook steek je vast de kaarsjes aan. Nog even alleen, maar wat fijn daar zijn ze: je schatjes. Rozige wangen. Zalig!
Kortom: het inrichten voor mezelf, zonder mij daarover bezwaard te voelen, dat vroeg jeugdige moed. Die was ik even kwijt, omdat ik naar de verkeerde dingen zocht.

Dit inzicht nam ik mee van deze vakantie, dat van die schildpad weer in een andere. Al die inzichten probeer ik nu in mijn dagelijks leven te voegen. Het biedt zoveel ruimte dat ik van de hoge bergen ook de oceaan in kan duiken. Het komt neer op goed voelen, elke vezel in mijn lijf nalopen en daar eerlijk naar luisteren. Daarna gaan we het inrichten zodat het klopt voor mij.
Precies dat brengt ritme. Het duurt even, maar ineens voel je dat er weer een swing in komt. Een ander ritme, een onbekend ritme, want hij komt voor het eerst van binnenuit. Dat voelt alsof ik een ballon ben en niet het kind met die ballon in de hand aan een draadje. Ik ben de ballòn, de ballon die zich losmaakt omdat het de wind voelt en daarop naar de zon wil vliegen.

Ballon

www.zandtekenaar.nl

 

WORD JE GELUKKIG ALS JE JEZELF BENT?

WORD JE GELUKKIG ALS JE JEZELF BENT?

De Griek Aristoteles zei dat je jezelf bent als je doet waar je je lekker bij voelt, dat zou dan bij je passen, want dat is je aangeboren talent. Het leven gaat volgens hem hierover: ontdekken wat je kan, je talent zoeken en dat dan ook gaan doen. Lekker in je comfortzone zitten, dat is je essentie en dan word je gelukkig.
De Fransman Sartre walgde hiervan, alsof alles al voorbestemd, ergens in een groot boek bedacht, zou zijn. Hij ging voor de keuzevrijheid die we hebben als mensen. Zijn collega en geliefde Simone de Beauvoir had hem dat ingefluisterd: “Lieverd, Je bent geweldig, maar je excuses ben ik zat. Je wordt wie je bent in interactie met anderen.” Ze wees hem op zijn vrienden die zijn leven vorm gaven en op zijn eigen verantwoordelijkheid hierin. Ze accepteerde niet meer het excuus: “schat, zo ben ik nu eenmaal”. Sartre dacht na over de woorden van zijn vriendin en realiseerde zich dat hij zijn verantwoordelijkheid ontliep met slappe excuses, die Aristoteles zienswijze hem ingaf. Vervolgens schreef hij boeken vol over de maakbaarheid van het bestaan, de existentie.
De Amerikanen hebben hun cultuur hierop gebouwd: je succes is van jou (winner) en je verlies is ook enkel en alleen van jou (loser). Geen empathie voor losers dus…
Ik dacht vroeger ook: als je maar hard werkt kan je alles bereiken, een bodem voor diepe teleurstelling, faalangst en depressies. Want als je geen handen hebt, is het erg moeilijk om concertpianist te worden. Dit is een heldere voorbeeld, maar ik zie om mij heen dat ouders hun kinderen niet reële kansen toedichten, blind voor persoonlijkheid en wil van het kind.
Wie heeft er nu gelijk? Aristoteles of Sartre? Wat is nu jezelf zijn?
Is het worden wie je bent of zijn wie je wordt?
Maakt het je gelukkig als je je talent ontwikkelt, omdat je dat talent nu eenmaal hebt? Of wordt je gelukkig om te streven en te worden wie je wilt zijn? Wanneer ben je nu jezelf?
En word je gelukkig als je jezelf bent?
Eten we vanavond Grieks of Frans? Of allebei?
Wat vind jij ervan Koekeloere?
WETEN WAT JE WIL IS BEGEERTE

WETEN WAT JE WIL IS BEGEERTE

‘Onderscheid maken tussen wat je wel wilt en wat je niet wilt komt voort uit begeerte.’

Dat las ik laatst in de leer van Tao. Nu hoor je regelmatig mensen zeggen: ‘ik weet in ieder geval nu wat ik níet wil’ en dat wordt dan positief bevestigd door de ander. Maar volgens de Tao-filosofie is dit verlangen naar duidelijkheid nu precies wat ons mensen ongelukkig kan maken. Niet positief dus: weten wat je niet wilt. Snap je het nog? Ik moest hier jaren over nadenken dus schaam je niet. Eenvoudiger gezegd komt het erop neer dat wanneer je verlangend naar jezelf en de wereld kijkt, teleurstellingen op de loer liggen.

Ja, een open deur, denk je nu misschien. Ik vond dat toch écht héél ingewikkeld, want hoe zit dat dan met verwachtingen, is dat hetzelfde als verlangen? Met die vraag heb ik jaren geworsteld. Iedereen zei tegen me dat ik geen verwachtingen moest hebben. Niet van mezelf en niet van mensen, niet van je collega’s, je familie, je kinderen, van niemand. Dus dat probeerde ik en ik raakte enorm gefrustreerd. Elke keer sloeg ik mezelf mentaal hard: stom stom, doe ik het weer, ik had dat niet mogen verwachten, sorry sorry. Herkennen jullie dit?

Ik verwacht namelijk dat mensen van nature goed zijn, dat is het MENSBEELD dat ik heb. Dat klinkt misschien filosofisch, maar het is heel concreet. Wat als iemand je uitscheldt, stel je dan je grens? Je kan je schouders ophalen of een proces verbaal op laten maken, of je gaat dat gedrag corrigeren. Mag je teleurgesteld zijn als het toch weer gebeurt?

Gelukkig geeft de leer van Tao ook hier antwoord op.

‘Door niet te verlangen op een bepaalde manier te zijn, maar alles van jezelf te accepteren,  dan pas kan je echt jezelf zijn.’
Het hebben van hoge idealen en verwachtingen is onderdeel van wie ík ben. Het is misschien niet zo’n toffe eigenschap van me, maar het hoort bij mij. En…dan moet ik ook zo stoer zijn de andere kant ervan, de teleurstellingen, zélf te dragen (dus niet bij de ander neer te leggen).
Dit bewust worden geeft me meer controle en rust. Dus ik corrigeer onwenselijk gedrag en haal mijn schouders op als het niet stopt. Toegegeven het lukt me (nog) niet altijd, maar het bespaart me driftbuien tijdens familiaire gelegenheden, laat me lachen om mijn eigen gebreken en het geeft me een neus voor goed zaken doen. Kortom: het maakt succesvoller, gelukkiger.
Het is namelijk zoals het is en dat accepteren is lastig, maar zeker de moeite waard. Wat vind jij #Koekeloere?
Merk jij soms ook dat er energie weglekt en kan je je vinger er niet opleggen? Kan je wat ruggenspraak gebruiken om succesvoller te worden in werk en leven? Wil je hier eens over sparren? https://henrikevanengelenburg.nl/sparren
Windrichting

Windrichting

Een vraag: heeft deze corona-periode jou op een koers gezet die je anders niet zou zijn gegaan en pakte dat positief voor je uit? Of juist niet?

‘I must keep catching the wind with my ears.’
That looks nice, but why is it necessary?
‘I am searching.’
For what?
‘Sometimes we find our true direction in the changing wind.’

 

ZONDER MUNT GEEN MEDAILLE

ZONDER MUNT GEEN MEDAILLE

Van de week wandelde ik over het strand met een vriend. Hij putte troost uit het relativeren van iets groots dat hij op dit moment meemaakt. Hij huilde en hij lachte en had het idee dat hij al best ver was in zijn proces. Daar had hij gelijk in, hij is al ver gekomen in korte tijd. Wat een geweldenaar, niets dan bewondering en respect voor de veerkracht en levenslust die hij ten toon spreidt. De wandeling en het gesprek zette me aan het denken.

Relativeren is iets geks. Het helpt om te accepteren wat er is en het maakt ook verdrietig. Twee kanten van dezelfde medaille. Mooie visualisatie van wat relativeren is, een medaille. ‘You win some, you loose some.’ Kop of munt, het is een keuze. Zo lijkt het…, als ik andere mensen moet geloven.
En daar gaat het mis. Het is geen keuze, het gaat samen. Kop en munt, winnen en verliezen gaan hand in hand. Ja duh, hoor ik je denken. Maar het gaat dieper, ik leg het uit.
Relativeren helpt om zaken in een breder perspectief te zien, zodat jouw besogne dragelijk wordt en aan de andere kant maakt het verdrietig als jouw ding niet doorleeft wordt, niet gevoeld, niet aangegaan wordt.
Dat laatste gebeurt als andere mensen jouw probleem relativeren. Het geeft je het gevoel dat wat je voelt niet belangrijk is, dat je zeurt. En daar zit de kneep. Het is niet aan anderen om jouw issue te relativeren, dat is enkel en alleen aan jou voorbehouden, want alleen jij kan het doorvoelen en beleven, zodat het dragelijk wordt.
Voor relativeren is gevoel nodig. Zonder munt is er namelijk geen medaille.

#Koekeloere denkt er het zijne van.

Er zijn meer sterren in het heelal dan zandkorrel op aarde, Koekeloere. Wist je dat?
‘Echt?’
Ja, echt.
‘Dan hebben we geluk dat er hier maar eentje in het water valt.’

There are more stars in the universe than grain of sand on Earth, Koekeloere. Did you know?
‘Really?’ Yes really.
‘Then we’re lucky that only one falls into the water here.’