WORD JE GELUKKIG ALS JE JEZELF BENT?

WORD JE GELUKKIG ALS JE JEZELF BENT?

De Griek Aristoteles zei dat je jezelf bent als je doet waar je je lekker bij voelt, dat zou dan bij je passen, want dat is je aangeboren talent. Het leven gaat volgens hem hierover: ontdekken wat je kan, je talent zoeken en dat dan ook gaan doen. Lekker in je comfortzone zitten, dat is je essentie en dan word je gelukkig.
De Fransman Sartre walgde hiervan, alsof alles al voorbestemd, ergens in een groot boek bedacht, zou zijn. Hij ging voor de keuzevrijheid die we hebben als mensen. Zijn collega en geliefde Simone de Beauvoir had hem dat ingefluisterd: “Lieverd, Je bent geweldig, maar je excuses ben ik zat. Je wordt wie je bent in interactie met anderen.” Ze wees hem op zijn vrienden die zijn leven vorm gaven en op zijn eigen verantwoordelijkheid hierin. Ze accepteerde niet meer het excuus: “schat, zo ben ik nu eenmaal”. Sartre dacht na over de woorden van zijn vriendin en realiseerde zich dat hij zijn verantwoordelijkheid ontliep met slappe excuses, die Aristoteles zienswijze hem ingaf. Vervolgens schreef hij boeken vol over de maakbaarheid van het bestaan, de existentie.
De Amerikanen hebben hun cultuur hierop gebouwd: je succes is van jou (winner) en je verlies is ook enkel en alleen van jou (loser). Geen empathie voor losers dus…
Ik dacht vroeger ook: als je maar hard werkt kan je alles bereiken, een bodem voor diepe teleurstelling, faalangst en depressies. Want als je geen handen hebt, is het erg moeilijk om concertpianist te worden. Dit is een heldere voorbeeld, maar ik zie om mij heen dat ouders hun kinderen niet reële kansen toedichten, blind voor persoonlijkheid en wil van het kind.
Wie heeft er nu gelijk? Aristoteles of Sartre? Wat is nu jezelf zijn?
Is het worden wie je bent of zijn wie je wordt?
Maakt het je gelukkig als je je talent ontwikkelt, omdat je dat talent nu eenmaal hebt? Of wordt je gelukkig om te streven en te worden wie je wilt zijn? Wanneer ben je nu jezelf?
En word je gelukkig als je jezelf bent?
Eten we vanavond Grieks of Frans? Of allebei?
Wat vind jij ervan Koekeloere?
KOEKELOERE BEET ME

KOEKELOERE BEET ME

 

Heel soms gaat het mis, dan haalt Koekeloere uit. Hij bijt niet gericht, het is meer een grauwel die net iets te ver gaat. Vaak schrikt hij of is hij klaar met iets en wordt er niet gereageerd op zijn gegrom dat je moet stoppen. Allemaal terechte redenen om aan te geven dat je grens wordt overschreden. En toch, zodra hij is uitgevallen en ziet dat er geen kwade bedoelingen zijn komt hij troosten, je even aankijken en zich verontschuldigen. Dat geeft aan dat hij geen valse hond is, maar juist lief en empatisch. Ik leerde ervan. Hoe zou jij dit uitleggen koekeloere?

#koekeloere #delenisvermenigvuldigen #sparren #empatisch #instadog #dog #mindfulzakendoen #schrijven #quoteoftheday #tip #tipvandedag

IN DE GLORIA

IN DE GLORIA


Een avontuur over de drie bewoners van het Fort van Hoofddorp, een kort voorleesverhaal voor de jeugd: dat was de opdracht voor deze week. Het is af! Opdrachtgever in de gloria, de zon gaat schijnen, de kuikens zijn bijna kippetjes, vogels zingen en steeds meer bloemen bloeien. Volgende opdracht: een werkplan voor een serie sparsessies met een ondernemer. Wat een heerlijke combi: naar binnen gekeerd achter de schrijversdis, maar buiten toe onder gepassioneerde professionals… Wat wil ik nog meer? Elke dag word ik blijer van mijn koerswijziging die ik in 2015 inzette. Zes jaar…, alsof je je VWO-diploma gehaald hebt zonder te blijven zitten… Het ging niet makkelijk, het was een lange weg, maar het lijkt er toch echt op nu, dat met minder keuzestress er financieel net zoveel en in welzijn méér te halen is. Ik word happy van een leven met minder keuzes en verantwoordelijkheden.

Vraag aan jullie: waar word jij happy van?
Koekeloere geeft ook antwoord, maar ik hoor graag ook dat van jullie.

WETEN WAT JE WIL IS BEGEERTE

WETEN WAT JE WIL IS BEGEERTE

‘Onderscheid maken tussen wat je wel wilt en wat je niet wilt komt voort uit begeerte.’

Dat las ik laatst in de leer van Tao. Nu hoor je regelmatig mensen zeggen: ‘ik weet in ieder geval nu wat ik níet wil’ en dat wordt dan positief bevestigd door de ander. Maar volgens de Tao-filosofie is dit verlangen naar duidelijkheid nu precies wat ons mensen ongelukkig kan maken. Niet positief dus: weten wat je niet wilt. Snap je het nog? Ik moest hier jaren over nadenken dus schaam je niet. Eenvoudiger gezegd komt het erop neer dat wanneer je verlangend naar jezelf en de wereld kijkt, teleurstellingen op de loer liggen.

Ja, een open deur, denk je nu misschien. Ik vond dat toch écht héél ingewikkeld, want hoe zit dat dan met verwachtingen, is dat hetzelfde als verlangen? Met die vraag heb ik jaren geworsteld. Iedereen zei tegen me dat ik geen verwachtingen moest hebben. Niet van mezelf en niet van mensen, niet van je collega’s, je familie, je kinderen, van niemand. Dus dat probeerde ik en ik raakte enorm gefrustreerd. Elke keer sloeg ik mezelf mentaal hard: stom stom, doe ik het weer, ik had dat niet mogen verwachten, sorry sorry. Herkennen jullie dit?

Ik verwacht namelijk dat mensen van nature goed zijn, dat is het MENSBEELD dat ik heb. Dat klinkt misschien filosofisch, maar het is heel concreet. Wat als iemand je uitscheldt, stel je dan je grens? Je kan je schouders ophalen of een proces verbaal op laten maken, of je gaat dat gedrag corrigeren. Mag je teleurgesteld zijn als het toch weer gebeurt?

Gelukkig geeft de leer van Tao ook hier antwoord op.

‘Door niet te verlangen op een bepaalde manier te zijn, maar alles van jezelf te accepteren,  dan pas kan je echt jezelf zijn.’
Het hebben van hoge idealen en verwachtingen is onderdeel van wie ík ben. Het is misschien niet zo’n toffe eigenschap van me, maar het hoort bij mij. En…dan moet ik ook zo stoer zijn de andere kant ervan, de teleurstellingen, zélf te dragen (dus niet bij de ander neer te leggen).
Dit bewust worden geeft me meer controle en rust. Dus ik corrigeer onwenselijk gedrag en haal mijn schouders op als het niet stopt. Toegegeven het lukt me (nog) niet altijd, maar het bespaart me driftbuien tijdens familiaire gelegenheden, laat me lachen om mijn eigen gebreken en het geeft me een neus voor goed zaken doen. Kortom: het maakt succesvoller, gelukkiger.
Het is namelijk zoals het is en dat accepteren is lastig, maar zeker de moeite waard. Wat vind jij #Koekeloere?
Merk jij soms ook dat er energie weglekt en kan je je vinger er niet opleggen? Kan je wat ruggenspraak gebruiken om succesvoller te worden in werk en leven? Wil je hier eens over sparren? https://henrikevanengelenburg.nl/sparren
NIET UITGESPROKEN VERWACHTINGEN

NIET UITGESPROKEN VERWACHTINGEN

‘Niet uitgesproken verwachtingen zijn garanties voor teleurstellingen.’
Dat flapte een héérlijke vriendin van me eruit, in reactie op de #Koekeloere over verlangen vorige week. Nu ben ik nogal van het uitspreken, het ‘benoemen’ van zaken. In mijn familie wordt dat over het algemeen als irritant ervaren. Waarschijnlijk confronteer ik ze óf met teleurstellingen die te dichtbij komen of met het vertrouwen in mijzelf en dat is natuurlijk ook … met iemand praten die ‘vol is van zichzelf’, want dat denk je dan, als je zelf niet lekker in je vel zit… Enfin, daar wilde ik het niet over hebben.
Teleurstellingen, daar wil ik voor nu even op voortborduren. Het is mijn thema deze weken, of eigenlijk al veel langer realiseer ik me.
Toen ik na mijn afstuderen in 1995 meer dan 75 keer was afgewezen op mijn sollicitatiebrief, moest ik een nieuwe droom maken. Dat zei ik ook hardop tegen iedereen die het wilde horen, soms snotterend van verdriet.
Een geruststellende gedachte is dat teleurstelling hét thema is van ieders leven. Dat zag ik nog niet op mijn 25ste, dan denk je nog dat je de enige bent die is mislukt, maar nu, twee keer zo oud, weet ik dat ieders leven bestaat uit heen en weer bewegen tussen verlangen, het niet uitkomen ervan, het verdriet erover, om vervolgens vol energie naar iets anders te gaan verlangen… met het gevaar om opnieuw teleurgesteld te worden… enzovoort. Nee, niet enzovoort! Natuurlijk leer je ook kijken naar wat er wèl lukt en dat is best veel. En wees mild voor anderen die nog niet zo ver zijn, voor hen zou het kunnen lijken alsof je ‘vol bent van jezelf’! O nee, die afslag zouden we bewaren voor een volgende column.
Ik ben het type dat succes en mislukking deelt met anderen. Dat geeft wel eens ongemak bij mijn omgeving, zeker bij verdriet om een mislukking, falen. Ik probeer ervoor te waken om geen zeurkous te worden, een slachtoffer, of dat lukt weet ik niet, maar ik ben me er wel van bewust dat er een punt komt dat je weer omhoog moet bewegen: dat heet met een werkwoord: groeien. Groeien is dus hard werken.
Dan het volgende punt, verlangens kan je niet ‘uit’ zetten, iets wat wel gesuggereerd wordt als mensen tegen je zeggen: ‘je moet niet zulke verwachtingen hebben’, lees mijn vorige column. Het is menselijk te dromen waar je naartoe wilt, te dromen over iets bijzonders, want dat is het vaak: je wilt het verschil maken in de wereld, je wilt ertoe doen. Heb ik gelijk of niet, geef toe: daar droom jij toch ook van?
Omdat je verlangen niet uit kunt zetten, maakt het je ziek als je niet mag toegeven aan jezelf of je omgeving, dat je verdrietig bent over het feit dat je leven niet is zoals je hoopte. Dat verdriet beleven en integreren in je identiteit (het hoort bij je, lees: groei) is de enige weg naar een ander leven, met een nieuw verlangen dat hoop geeft.
Zeg #Koekeloere wat lig jij er sip bij, heb ik gelijk of niet?
 
Ben je teleurgesteld, Koekie?
‘Ja, dat mag hoor!’
Natuurlijk joh…
… en nu?
‘Ik ben bezig.’
Waarmee?
‘Met een nieuwe droom verzinnen!’
Homo Sapiens

Homo Sapiens

De kranten schrijven dat er in deze coronaperiode veel geestelijk lijden is onder ouderen en jongeren in het bijzonder. Dat zette mij aan het denken over de boeken die ik op dit moment lees. Verbinding maakt ons homo sapiens: de mens die het won van de veel sterkere en slimmere Neanderthaler. Waarom wonnen wij? Volgens Bregman* kwam dat door onze vriendelijke inborst, waardoor wij leerden van elkaar en beter konden samenwerken. Dat was en is onze troef in barre (ijs)tijden! Deze kaart kan in isolatie niet getrokken worden… Dat veroorzaakt de geestelijke armoede en het lijden waar het nieuws over repte.
Een dag zonder intermenselijk contact en we sterven een beetje af. Verbinding verhoogt de mentale weerbaarheid, volgens Maes en Jansen.** Vooral bij mensen in de groei is spiegelen aan leeftijdgenoten van groot belang, omdat de hormonen die heen en weer schieten zo onzeker maken.
Weet #koekeloere uitkomst?
Help, Koekeloere, welke les zit er nu weer in deze pijn?
‘Geen.’
Niet?
‘Als er een les in lijden zat zou de hele wereld wijs zijn.’
Zeg me dan wat ik moet doen zodat het dragelijk wordt.
‘Vat moed om je kwetsbaar te tonen.’
… Waarom?
‘Dat geeft veerkracht.’