Homo Sapiens

Homo Sapiens

De kranten schrijven dat er in deze coronaperiode veel geestelijk lijden is onder ouderen en jongeren in het bijzonder. Dat zette mij aan het denken over de boeken die ik op dit moment lees. Verbinding maakt ons homo sapiens: de mens die het won van de veel sterkere en slimmere Neanderthaler. Waarom wonnen wij? Volgens Bregman* kwam dat door onze vriendelijke inborst, waardoor wij leerden van elkaar en beter konden samenwerken. Dat was en is onze troef in barre (ijs)tijden! Deze kaart kan in isolatie niet getrokken worden… Dat veroorzaakt de geestelijke armoede en het lijden waar het nieuws over repte.
Een dag zonder intermenselijk contact en we sterven een beetje af. Verbinding verhoogt de mentale weerbaarheid, volgens Maes en Jansen.** Vooral bij mensen in de groei is spiegelen aan leeftijdgenoten van groot belang, omdat de hormonen die heen en weer schieten zo onzeker maken.
Weet #koekeloere uitkomst?
Help, Koekeloere, welke les zit er nu weer in deze pijn?
‘Geen.’
Niet?
‘Als er een les in lijden zat zou de hele wereld wijs zijn.’
Zeg me dan wat ik moet doen zodat het dragelijk wordt.
‘Vat moed om je kwetsbaar te tonen.’
… Waarom?
‘Dat geeft veerkracht.’
Windrichting

Windrichting

Een vraag: heeft deze corona-periode jou op een koers gezet die je anders niet zou zijn gegaan en pakte dat positief voor je uit? Of juist niet?

‘I must keep catching the wind with my ears.’
That looks nice, but why is it necessary?
‘I am searching.’
For what?
‘Sometimes we find our true direction in the changing wind.’

 

ZONDER MUNT GEEN MEDAILLE

ZONDER MUNT GEEN MEDAILLE

Van de week wandelde ik over het strand met een vriend. Hij putte troost uit het relativeren van iets groots dat hij op dit moment meemaakt. Hij huilde en hij lachte en had het idee dat hij al best ver was in zijn proces. Daar had hij gelijk in, hij is al ver gekomen in korte tijd. Wat een geweldenaar, niets dan bewondering en respect voor de veerkracht en levenslust die hij ten toon spreidt. De wandeling en het gesprek zette me aan het denken.

Relativeren is iets geks. Het helpt om te accepteren wat er is en het maakt ook verdrietig. Twee kanten van dezelfde medaille. Mooie visualisatie van wat relativeren is, een medaille. ‘You win some, you loose some.’ Kop of munt, het is een keuze. Zo lijkt het…, als ik andere mensen moet geloven.
En daar gaat het mis. Het is geen keuze, het gaat samen. Kop en munt, winnen en verliezen gaan hand in hand. Ja duh, hoor ik je denken. Maar het gaat dieper, ik leg het uit.
Relativeren helpt om zaken in een breder perspectief te zien, zodat jouw besogne dragelijk wordt en aan de andere kant maakt het verdrietig als jouw ding niet doorleeft wordt, niet gevoeld, niet aangegaan wordt.
Dat laatste gebeurt als andere mensen jouw probleem relativeren. Het geeft je het gevoel dat wat je voelt niet belangrijk is, dat je zeurt. En daar zit de kneep. Het is niet aan anderen om jouw issue te relativeren, dat is enkel en alleen aan jou voorbehouden, want alleen jij kan het doorvoelen en beleven, zodat het dragelijk wordt.
Voor relativeren is gevoel nodig. Zonder munt is er namelijk geen medaille.

#Koekeloere denkt er het zijne van.

Er zijn meer sterren in het heelal dan zandkorrel op aarde, Koekeloere. Wist je dat?
‘Echt?’
Ja, echt.
‘Dan hebben we geluk dat er hier maar eentje in het water valt.’

There are more stars in the universe than grain of sand on Earth, Koekeloere. Did you know?
‘Really?’ Yes really.
‘Then we’re lucky that only one falls into the water here.’

HOE SIMPELE DINGEN BLIJ MAKEN

HOE SIMPELE DINGEN BLIJ MAKEN

Vakantie, meer dan dertig graden en we sloffen door de enige hippy market die Ibiza deze week weer open gooit. Clubs, cafés, feestjes niks van dat al in Ibiza. Het eiland is sereen, zoals we dat kenden in de jaren zeventig, volgens mij het decennium waarin Ibiza is uitgevonden. Enfin, we slepen ons zweterig langs jurkjes, kristallen en sieraden en daar zit ze… onder een eenvoudige parasol. Boven een mondkapje kijken twee staalgrijze ogen kijken ons vrolijk aan. Het geheel is afgetopt met een knotje waaruit donkerbruine krullen springen. Ze heet Tania Panés. Dat wat we niet zien maakt me nieuwsgierig. Later zoek ik haar op in het internet-universum en ja hoor, bloedstollend prachtige vrouw. Zo eentje waar je als andere vrouw trots van wordt; tenminste dat heb ik altijd.
Maar we staan daar dus, voor haar tafeltje onder die parasol. Ze typt gedichten naar aanleiding van een thema dat wij geven. Met lange sterke vingers ramt ze op een typemachine, ‘Corona 1920’ staat er in gouden krulletters op. Het apparaat had niet kunnen vermoeden dat het honderd jaar later een beruchte naam zou dragen. Letters verschijnen op handgeschept papier, Engelse woorden met spelfouten. En dat gedicht maakt ons hele gezin zo blij! Ze vraagt een gift, ja zoiets is onbetaalbaar…, wat hebben we nog aan cash bij ons tegenwoordig? We vinden wat verloren muntjes in verschillende portemonnees, ze is er blij mee. Het is waar: simpele dingen maken blij, het is leuk om te krijgen en om te geven.
Tania brengt me op een idee: Ik, met mijn delen-is-vermenigvuldigen levensmotto, ga persoonlijke Koekeloeres maken! Waarom moet het altijd mijn thema zijn? Iedereen heeft wel een onderwerp, woord of foto waarover Koekeloere iets zinnigs kan zeggen. Shotjes optimisme noem ik ze, omdat je er simpelweg zo blij van wordt.
En als je dan een paar verloren munten vindt onderin je tas, zijn dat voor mij de stille getuigen van waardering die maken dat ik doorga op mijn ingeslagen pad!