023 531 55 78 info@henriekfabriek.nl
WORD JE GELUKKIG ALS JE JEZELF BENT?

WORD JE GELUKKIG ALS JE JEZELF BENT?

De Griek Aristoteles zei dat je jezelf bent als je doet waar je je lekker bij voelt, dat zou dan bij je passen, want dat is je aangeboren talent. Het leven gaat volgens hem hierover: ontdekken wat je kan, je talent zoeken en dat dan ook gaan doen. Lekker in je comfortzone zitten, dat is je essentie en dan word je gelukkig.
De Fransman Sartre walgde hiervan, alsof alles al voorbestemd, ergens in een groot boek bedacht, zou zijn. Hij ging voor de keuzevrijheid die we hebben als mensen. Zijn collega en geliefde Simone de Beauvoir had hem dat ingefluisterd: “Lieverd, Je bent geweldig, maar je excuses ben ik zat. Je wordt wie je bent in interactie met anderen.” Ze wees hem op zijn vrienden die zijn leven vorm gaven en op zijn eigen verantwoordelijkheid hierin. Ze accepteerde niet meer het excuus: “schat, zo ben ik nu eenmaal”. Sartre dacht na over de woorden van zijn vriendin en realiseerde zich dat hij zijn verantwoordelijkheid ontliep met slappe excuses, die Aristoteles zienswijze hem ingaf. Vervolgens schreef hij boeken vol over de maakbaarheid van het bestaan, de existentie.
De Amerikanen hebben hun cultuur hierop gebouwd: je succes is van jou (winner) en je verlies is ook enkel en alleen van jou (loser). Geen empathie voor losers dus…
Ik dacht vroeger ook: als je maar hard werkt kan je alles bereiken, een bodem voor diepe teleurstelling, faalangst en depressies. Want als je geen handen hebt, is het erg moeilijk om concertpianist te worden. Dit is een heldere voorbeeld, maar ik zie om mij heen dat ouders hun kinderen niet reële kansen toedichten, blind voor persoonlijkheid en wil van het kind.
Wie heeft er nu gelijk? Aristoteles of Sartre? Wat is nu jezelf zijn?
Is het worden wie je bent of zijn wie je wordt?
Maakt het je gelukkig als je je talent ontwikkelt, omdat je dat talent nu eenmaal hebt? Of wordt je gelukkig om te streven en te worden wie je wilt zijn? Wanneer ben je nu jezelf?
En word je gelukkig als je jezelf bent?
Eten we vanavond Grieks of Frans? Of allebei?
Wat vind jij ervan Koekeloere?
DE EERSTE KEER

DE EERSTE KEER

Trouwe lezers weten dat wij al jarenlang met veel plezier kippen houden. Inmiddels waren wij toe aan een derde generatie en afgelopen april kwamen de kuikens. De hele buurt liep uit, ouders en kinderen kwamen dagelijks langs om de pluizige bolletjes te knuffelen. De kipjes groeiden, werden pubers en uiteindelijk volwassen… in de vakantie, in onze afwezigheid.
Dat kippen volwassenen zijn merk je het eerst aan hun stemgeluid, hennen blijven stil en hanen gaan kraaien nog voordat hun pronkveren zichtbaar zijn. Dat gebeurde…, ze kraaiden bijna allemaal. Het concert was onovertreffelijk volgens de appberichten van onze nieuwe buren. Nou ja, nieuw, sinds kerst woonden de twee echtparen al naast ons. Met hun kinderen hadden we al kennis mogen maken via de kuikens, maar zelf waren ze nog niet toegekomen om zich aan ons voor te stellen. Neem in acht dat het vol in coronatijd is. Enfin, de hanen gaven reden voor een eerste gesprek via whatsapp.
Met gevaar voor eigen leven snelden we terug naar huis en nog voordat de auto was uitgepakt, plukte ik de hanen van het nest, om ze de volgende dag terug te brengen naar de boer.
Eén haan bleef (het is zoveel leuker kippen houden met een haan erbij) en ik voedde hem op zijn kukelen te beperken. Ja, geloof me, dat kan. De nieuwe buren gunden mij daarvoor een week, wederom per app, waarvoor ik hen dankbaar was. Let wel… hun goodwill was geslonken tot het vriespunt. Na vijf dagen begreep de haan de boodschap. Rust keerde terug in ons groene wijkje aan de rand van het natuurpark.
Totdat de hennen luidruchtig lieten weten dat zij eieren konden leggen… Ik hield mijn adem in, geen whatsappjes deze keer.
De whatsapp stilte gaf mij moed de buurtjes eens te bezoeken met een zoenoffer: de eerste eitjes. Een mens dient immers te beseffen dat hij iets goed te maken heeft voor dat wat hij eet. Vergeet niet, die eerste eitjes zijn niet te versmaden… Het zoenoffer deed zijn werk, de eerste kennismaking met ons mocht dan onovertreffelijk zijn geweest, de tweede was toch zeker hartelijk.
En de haan? Die noemen we Thor, de moeilijk opvoedbare zoon van de oppergod Odin. Niet vaak maar gericht gooit hij zijn hamer naar de aarde en dan zullen we het wel verdiend hebben….
KOEKELOERE BEET ME

KOEKELOERE BEET ME

 

Heel soms gaat het mis, dan haalt Koekeloere uit. Hij bijt niet gericht, het is meer een grauwel die net iets te ver gaat. Vaak schrikt hij of is hij klaar met iets en wordt er niet gereageerd op zijn gegrom dat je moet stoppen. Allemaal terechte redenen om aan te geven dat je grens wordt overschreden. En toch, zodra hij is uitgevallen en ziet dat er geen kwade bedoelingen zijn komt hij troosten, je even aankijken en zich verontschuldigen. Dat geeft aan dat hij geen valse hond is, maar juist lief en empatisch. Ik leerde ervan. Hoe zou jij dit uitleggen koekeloere?

#koekeloere #delenisvermenigvuldigen #sparren #empatisch #instadog #dog #mindfulzakendoen #schrijven #quoteoftheday #tip #tipvandedag

IN DE GLORIA

IN DE GLORIA


Een avontuur over de drie bewoners van het Fort van Hoofddorp, een kort voorleesverhaal voor de jeugd: dat was de opdracht voor deze week. Het is af! Opdrachtgever in de gloria, de zon gaat schijnen, de kuikens zijn bijna kippetjes, vogels zingen en steeds meer bloemen bloeien. Volgende opdracht: een werkplan voor een serie sparsessies met een ondernemer. Wat een heerlijke combi: naar binnen gekeerd achter de schrijversdis, maar buiten toe onder gepassioneerde professionals… Wat wil ik nog meer? Elke dag word ik blijer van mijn koerswijziging die ik in 2015 inzette. Zes jaar…, alsof je je VWO-diploma gehaald hebt zonder te blijven zitten… Het ging niet makkelijk, het was een lange weg, maar het lijkt er toch echt op nu, dat met minder keuzestress er financieel net zoveel en in welzijn méér te halen is. Ik word happy van een leven met minder keuzes en verantwoordelijkheden.

Vraag aan jullie: waar word jij happy van?
Koekeloere geeft ook antwoord, maar ik hoor graag ook dat van jullie.

WETEN WAT JE WIL IS BEGEERTE

WETEN WAT JE WIL IS BEGEERTE

‘Onderscheid maken tussen wat je wel wilt en wat je niet wilt komt voort uit begeerte.’

Dat las ik laatst in de leer van Tao. Nu hoor je regelmatig mensen zeggen: ‘ik weet in ieder geval nu wat ik níet wil’ en dat wordt dan positief bevestigd door de ander. Maar volgens de Tao-filosofie is dit verlangen naar duidelijkheid nu precies wat ons mensen ongelukkig kan maken. Niet positief dus: weten wat je niet wilt. Snap je het nog? Ik moest hier jaren over nadenken dus schaam je niet. Eenvoudiger gezegd komt het erop neer dat wanneer je verlangend naar jezelf en de wereld kijkt, teleurstellingen op de loer liggen.

Ja, een open deur, denk je nu misschien. Ik vond dat toch écht héél ingewikkeld, want hoe zit dat dan met verwachtingen, is dat hetzelfde als verlangen? Met die vraag heb ik jaren geworsteld. Iedereen zei tegen me dat ik geen verwachtingen moest hebben. Niet van mezelf en niet van mensen, niet van je collega’s, je familie, je kinderen, van niemand. Dus dat probeerde ik en ik raakte enorm gefrustreerd. Elke keer sloeg ik mezelf mentaal hard: stom stom, doe ik het weer, ik had dat niet mogen verwachten, sorry sorry. Herkennen jullie dit?

Ik verwacht namelijk dat mensen van nature goed zijn, dat is het MENSBEELD dat ik heb. Dat klinkt misschien filosofisch, maar het is heel concreet. Wat als iemand je uitscheldt, stel je dan je grens? Je kan je schouders ophalen of een proces verbaal op laten maken, of je gaat dat gedrag corrigeren. Mag je teleurgesteld zijn als het toch weer gebeurt?

Gelukkig geeft de leer van Tao ook hier antwoord op.

‘Door niet te verlangen op een bepaalde manier te zijn, maar alles van jezelf te accepteren,  dan pas kan je echt jezelf zijn.’
Het hebben van hoge idealen en verwachtingen is onderdeel van wie ík ben. Het is misschien niet zo’n toffe eigenschap van me, maar het hoort bij mij. En…dan moet ik ook zo stoer zijn de andere kant ervan, de teleurstellingen, zélf te dragen (dus niet bij de ander neer te leggen).
Dit bewust worden geeft me meer controle en rust. Dus ik corrigeer onwenselijk gedrag en haal mijn schouders op als het niet stopt. Toegegeven het lukt me (nog) niet altijd, maar het bespaart me driftbuien tijdens familiaire gelegenheden, laat me lachen om mijn eigen gebreken en het geeft me een neus voor goed zaken doen. Kortom: het maakt succesvoller, gelukkiger.
Het is namelijk zoals het is en dat accepteren is lastig, maar zeker de moeite waard. Wat vind jij #Koekeloere?
Merk jij soms ook dat er energie weglekt en kan je je vinger er niet opleggen? Kan je wat ruggenspraak gebruiken om succesvoller te worden in werk en leven? Wil je hier eens over sparren? https://henrikevanengelenburg.nl/sparren