IN DE GLORIA
Een avontuur over de drie bewoners van het Fort van Hoofddorp, een kort voorleesverhaal voor de jeugd: dat was de opdracht voor deze week. Het is af! Opdrachtgever in de gloria, de zon gaat schijnen, de kuikens zijn bijna kippetjes, vogels zingen en steeds meer bloemen bloeien. Volgende opdracht: een werkplan voor een serie sparsessies met een ondernemer. Wat een heerlijke combi: naar binnen gekeerd achter de schrijversdis, maar buiten toe onder gepassioneerde professionals… Wat wil ik nog meer? Elke dag word ik blijer van mijn koerswijziging die ik in 2015 inzette. Zes jaar…, alsof je je VWO-diploma gehaald hebt zonder te blijven zitten… Het ging niet makkelijk, het was een lange weg, maar het lijkt er toch echt op nu, dat met minder keuzestress er financieel net zoveel en in welzijn méér te halen is. Ik word happy van een leven met minder keuzes en verantwoordelijkheden.
Vraag aan jullie: waar word jij happy van?
Koekeloere geeft ook antwoord, maar ik hoor graag ook dat van jullie.
WETEN WAT JE WIL IS BEGEERTE
Dat las ik laatst in de leer van Tao. Nu hoor je regelmatig mensen zeggen: ‘ik weet in ieder geval nu wat ik níet wil’ en dat wordt dan positief bevestigd door de ander. Maar volgens de Tao-filosofie is dit verlangen naar duidelijkheid nu precies wat ons mensen ongelukkig kan maken. Niet positief dus: weten wat je niet wilt. Snap je het nog? Ik moest hier jaren over nadenken dus schaam je niet. Eenvoudiger gezegd komt het erop neer dat wanneer je verlangend naar jezelf en de wereld kijkt, teleurstellingen op de loer liggen.
Ja, een open deur, denk je nu misschien. Ik vond dat toch écht héél ingewikkeld, want hoe zit dat dan met verwachtingen, is dat hetzelfde als verlangen? Met die vraag heb ik jaren geworsteld. Iedereen zei tegen me dat ik geen verwachtingen moest hebben. Niet van mezelf en niet van mensen, niet van je collega’s, je familie, je kinderen, van niemand. Dus dat probeerde ik en ik raakte enorm gefrustreerd. Elke keer sloeg ik mezelf mentaal hard: stom stom, doe ik het weer, ik had dat niet mogen verwachten, sorry sorry. Herkennen jullie dit?
Ik verwacht namelijk dat mensen van nature goed zijn, dat is het MENSBEELD dat ik heb. Dat klinkt misschien filosofisch, maar het is heel concreet. Wat als iemand je uitscheldt, stel je dan je grens? Je kan je schouders ophalen of een proces verbaal op laten maken, of je gaat dat gedrag corrigeren. Mag je teleurgesteld zijn als het toch weer gebeurt?
Gelukkig geeft de leer van Tao ook hier antwoord op.
Het hebben van hoge idealen en verwachtingen is onderdeel van wie ík ben. Het is misschien niet zo’n toffe eigenschap van me, maar het hoort bij mij. En…dan moet ik ook zo stoer zijn de andere kant ervan, de teleurstellingen, zélf te dragen (dus niet bij de ander neer te leggen).
Dit bewust worden geeft me meer controle en rust. Dus ik corrigeer onwenselijk gedrag en haal mijn schouders op als het niet stopt. Toegegeven het lukt me (nog) niet altijd, maar het bespaart me driftbuien tijdens familiaire gelegenheden, laat me lachen om mijn eigen gebreken en het geeft me een neus voor goed zaken doen. Kortom: het maakt succesvoller, gelukkiger.
NIET UITGESPROKEN VERWACHTINGEN
Dat flapte een héérlijke vriendin van me eruit, in reactie op de #Koekeloere over verlangen vorige week. Nu ben ik nogal van het uitspreken, het ‘benoemen’ van zaken. In mijn familie wordt dat over het algemeen als irritant ervaren. Waarschijnlijk confronteer ik ze óf met teleurstellingen die te dichtbij komen of met het vertrouwen in mijzelf en dat is natuurlijk ook … met iemand praten die ‘vol is van zichzelf’, want dat denk je dan, als je zelf niet lekker in je vel zit… Enfin, daar wilde ik het niet over hebben.
Teleurstellingen, daar wil ik voor nu even op voortborduren. Het is mijn thema deze weken, of eigenlijk al veel langer realiseer ik me.
Ik ben het type dat succes en mislukking deelt met anderen. Dat geeft wel eens ongemak bij mijn omgeving, zeker bij verdriet om een mislukking, falen. Ik probeer ervoor te waken om geen zeurkous te worden, een slachtoffer, of dat lukt weet ik niet, maar ik ben me er wel van bewust dat er een punt komt dat je weer omhoog moet bewegen: dat heet met een werkwoord: groeien. Groeien is dus hard werken.
‘Ja, dat mag hoor!’
Natuurlijk joh…
… en nu?
‘Ik ben bezig.’
Waarmee?
‘Met een nieuwe droom verzinnen!’
Groot en klein denken
Om corona te bestrijden moeten we groot denken, het effect van je gedrag heeft immers effect op het grote geheel. Tegelijkertijd dwingt het sociale isolement ons om te genieten van het kleine, anders houden we het niet vol. Nog nooit stond groot en klein denken zo dicht bij elkaar. #Koekeloere denkt er net zo over en neemt het er van.
‘Ik heb geleerd hoe je in het nu kunt leven.’
Hoe dan, Koekeloere?
‘Ik zoek een rustig plekje, sluit mijn ogen en adem.’
Klinkt goed en dan?
‘Dan concentreer ik me.’
Waarop, Koekeloere?
‘Op kippetjes.’
‘I learned how to live in the moment.’
How, Koekeloere?
‘I’m looking for a quiet place, close my eyes and breathe.’
Sounds good and then?
‘Then I’ll focus.’
On what, Koekeloere?
‘On chickens.’