door Henrike van Engelenburg | aug 1, 2021 | Shotje optimisme | Koekeloeres
Heel soms gaat het mis, dan haalt Koekeloere uit. Hij bijt niet gericht, het is meer een grauwel die net iets te ver gaat. Vaak schrikt hij of is hij klaar met iets en wordt er niet gereageerd op zijn gegrom dat je moet stoppen. Allemaal terechte redenen om aan te geven dat je grens wordt overschreden. En toch, zodra hij is uitgevallen en ziet dat er geen kwade bedoelingen zijn komt hij troosten, je even aankijken en zich verontschuldigen. Dat geeft aan dat hij geen valse hond is, maar juist lief en empatisch. Ik leerde ervan. Hoe zou jij dit uitleggen koekeloere?
#koekeloere #delenisvermenigvuldigen #sparren #empatisch #instadog #dog #mindfulzakendoen #schrijven #quoteoftheday #tip #tipvandedag
door Henrike van Engelenburg | jun 21, 2021 | Shotje optimisme | Koekeloeres
Een avontuur over de drie bewoners van het Fort van Hoofddorp, een kort voorleesverhaal voor de jeugd: dat was de opdracht voor deze week. Het is af! Opdrachtgever in de gloria, de zon gaat schijnen, de kuikens zijn bijna kippetjes, vogels zingen en steeds meer bloemen bloeien. Volgende opdracht: een werkplan voor een serie sparsessies met een ondernemer. Wat een heerlijke combi: naar binnen gekeerd achter de schrijversdis, maar buiten toe onder gepassioneerde professionals… Wat wil ik nog meer? Elke dag word ik blijer van mijn koerswijziging die ik in 2015 inzette. Zes jaar…, alsof je je VWO-diploma gehaald hebt zonder te blijven zitten… Het ging niet makkelijk, het was een lange weg, maar het lijkt er toch echt op nu, dat met minder keuzestress er financieel net zoveel en in welzijn méér te halen is. Ik word happy van een leven met minder keuzes en verantwoordelijkheden.
Vraag aan jullie: waar word jij happy van?
Koekeloere geeft ook antwoord, maar ik hoor graag ook dat van jullie.
door Henrike van Engelenburg | apr 19, 2021 | Shotje optimisme | Koekeloeres
‘Niet uitgesproken verwachtingen zijn garanties voor teleurstellingen.’
Dat flapte een héérlijke vriendin van me eruit, in reactie op de #Koekeloere over verlangen vorige week. Nu ben ik nogal van het uitspreken, het ‘benoemen’ van zaken. In mijn familie wordt dat over het algemeen als irritant ervaren. Waarschijnlijk confronteer ik ze óf met teleurstellingen die te dichtbij komen of met het vertrouwen in mijzelf en dat is natuurlijk ook … met iemand praten die ‘vol is van zichzelf’, want dat denk je dan, als je zelf niet lekker in je vel zit… Enfin, daar wilde ik het niet over hebben.
Teleurstellingen, daar wil ik voor nu even op voortborduren. Het is mijn thema deze weken, of eigenlijk al veel langer realiseer ik me.
Toen ik na mijn afstuderen in 1995 meer dan 75 keer was afgewezen op mijn sollicitatiebrief, moest ik een nieuwe droom maken. Dat zei ik ook hardop tegen iedereen die het wilde horen, soms snotterend van verdriet.
Een geruststellende gedachte is dat teleurstelling hét thema is van ieders leven. Dat zag ik nog niet op mijn 25ste, dan denk je nog dat je de enige bent die is mislukt, maar nu, twee keer zo oud, weet ik dat ieders leven bestaat uit heen en weer bewegen tussen verlangen, het niet uitkomen ervan, het verdriet erover, om vervolgens vol energie naar iets anders te gaan verlangen… met het gevaar om opnieuw teleurgesteld te worden… enzovoort. Nee, niet enzovoort! Natuurlijk leer je ook kijken naar wat er wèl lukt en dat is best veel. En wees mild voor anderen die nog niet zo ver zijn, voor hen zou het kunnen lijken alsof je ‘vol bent van jezelf’! O nee, die afslag zouden we bewaren voor een volgende column.
Ik ben het type dat succes en mislukking deelt met anderen. Dat geeft wel eens ongemak bij mijn omgeving, zeker bij verdriet om een mislukking, falen. Ik probeer ervoor te waken om geen zeurkous te worden, een slachtoffer, of dat lukt weet ik niet, maar ik ben me er wel van bewust dat er een punt komt dat je weer omhoog moet bewegen: dat heet met een werkwoord: groeien. Groeien is dus hard werken.
Dan het volgende punt, verlangens kan je niet ‘uit’ zetten, iets wat wel gesuggereerd wordt als mensen tegen je zeggen: ‘je moet niet zulke verwachtingen hebben’, lees mijn vorige column. Het is menselijk te dromen waar je naartoe wilt, te dromen over iets bijzonders, want dat is het vaak: je wilt het verschil maken in de wereld, je wilt ertoe doen. Heb ik gelijk of niet, geef toe: daar droom jij toch ook van?
Omdat je verlangen niet uit kunt zetten, maakt het je ziek als je niet mag toegeven aan jezelf of je omgeving, dat je verdrietig bent over het feit dat je leven niet is zoals je hoopte. Dat verdriet beleven en integreren in je identiteit (het hoort bij je, lees: groei) is de enige weg naar een ander leven, met een nieuw verlangen dat hoop geeft.
Zeg
#Koekeloere wat lig jij er sip bij, heb ik gelijk of niet?
Ben je teleurgesteld, Koekie?
‘Ja, dat mag hoor!’
Natuurlijk joh…
… en nu?
‘Ik ben bezig.’
Waarmee?
‘Met een nieuwe droom verzinnen!’
door Henrike van Engelenburg | dec 1, 2020 | Shotje optimisme | Koekeloeres
Een vraag: heeft deze corona-periode jou op een koers gezet die je anders niet zou zijn gegaan en pakte dat positief voor je uit? Of juist niet?
‘I must keep catching the wind with my ears.’
That looks nice, but why is it necessary?
‘I am searching.’
For what?
‘Sometimes we find our true direction in the changing wind.’
door Henrike van Engelenburg | sep 1, 2020 | Shotje optimisme | Koekeloeres
Van de week wandelde ik over het strand met een vriend. Hij putte troost uit het relativeren van iets groots dat hij op dit moment meemaakt. Hij huilde en hij lachte en had het idee dat hij al best ver was in zijn proces. Daar had hij gelijk in, hij is al ver gekomen in korte tijd. Wat een geweldenaar, niets dan bewondering en respect voor de veerkracht en levenslust die hij ten toon spreidt. De wandeling en het gesprek zette me aan het denken.
Relativeren is iets geks. Het helpt om te accepteren wat er is en het maakt ook verdrietig. Twee kanten van dezelfde medaille. Mooie visualisatie van wat relativeren is, een medaille. ‘You win some, you loose some.’ Kop of munt, het is een keuze. Zo lijkt het…, als ik andere mensen moet geloven.
En daar gaat het mis. Het is geen keuze, het gaat samen. Kop en munt, winnen en verliezen gaan hand in hand. Ja duh, hoor ik je denken. Maar het gaat dieper, ik leg het uit.
Relativeren helpt om zaken in een breder perspectief te zien, zodat jouw besogne dragelijk wordt en aan de andere kant maakt het verdrietig als jouw ding niet doorleeft wordt, niet gevoeld, niet aangegaan wordt.
Dat laatste gebeurt als andere mensen jouw probleem relativeren. Het geeft je het gevoel dat wat je voelt niet belangrijk is, dat je zeurt. En daar zit de kneep. Het is niet aan anderen om jouw issue te relativeren, dat is enkel en alleen aan jou voorbehouden, want alleen jij kan het doorvoelen en beleven, zodat het dragelijk wordt.
Voor relativeren is gevoel nodig. Zonder munt is er namelijk geen medaille.
#Koekeloere denkt er het zijne van.
Er zijn meer sterren in het heelal dan zandkorrel op aarde, Koekeloere. Wist je dat?
‘Echt?’
Ja, echt.
‘Dan hebben we geluk dat er hier maar eentje in het water valt.’
There are more stars in the universe than grain of sand on Earth, Koekeloere. Did you know?
‘Really?’ Yes really.
‘Then we’re lucky that only one falls into the water here.’