Voor iemand die het voortschrijdend inzicht over Zwarte Piet al meer dan 10 jaar geleden kreeg en alles wat daaraan in het verlengde ligt inmiddels in haar leven -met vallen en opstaan- had aangepakt, kwam dat scheldwoord binnen. BOEM.
Gelukkig zat ik achter mijn PC en kon het woord in kapitalen binnen tellen van mijn tijdlijn verwijderen. Ik trilde…
Ik móest het eerst met hem uitpraten, wat ging hier mis? Zou hij me wegduwen?
Nee, dat deed hij niet. Gelukkig. Hij gaf aan dat hij teleurgesteld was in me. Er ontwikkelde zich een dialoog, zoals dat hoort tussen vrienden. Ik raakte met mijn grap een persoonlijke pijn, die nog een laag dieper ging dan de black-live-matters-discussie. Ik was onwetend over de littekens die er zijn en kon dus niet vermoeden dat mijn grap er eentje open trok.
Mijn grap was ook seksistisch, want zo maakte hij altijd grapjes over mij. Dus ik dacht dat hij dat wel zou waarderen als ik mezelf belachelijk zou maken. Alleen nu vond hij het niet grappig. Ik eigenlijk ook niet, want ik vind seksisme altijd naar, omdat ik me niet serieus genomen voel.
Waarom maakte ik dan een grap, waarin precies de twee dingen uitgelicht werden, waar ikzelf mijn hele volwassen leven tegen streed? Omdat onze relatie vervuild was.
En dat zagen we allebei in.
De scheldpartij van mijn vriend heeft tot iets goeds geleid. En dat is nu precíes de bedoeling van al die protesten, weg met dat beleefde gedoe.
Een schreeuw opent de dialoog, want de ander schrikt wakker bij het zien van de open wond die getoond wordt.
Laat het even lelijk worden tussen mensen, dat is niet erg, als je maar blijft praten. Want dat is vriendschap, dat is menselijkheid, dat is democratie: elkaar scherp houden!
Het maakt de onderstroom schoon in relaties.
Hoe gaat het nu verder tussen mij en mijn vriend? We hebben erkend onwetend te zijn geweest en beloofd elkaar te blijven corrigeren, want het laatste wat we willen is elkaar kwetsen.
Zo versterkte de vriendschap zich tussen ons. En we leefden nog lang en waanzinnig gelukkig.