Vanmorgen was ik daar waar het leeg is en ruim en rustig. En soms zelfs helemaal stil.
Leegheid voelden wij… met nog honderd anderen die even wilden aarden. Die anderen stoorden deze keer niet. Integendeel, het gaf troost…we wisten het nu zeker: we zijn niet alleen.
Alle zorg van werk en thuis lag ineens achter ons. En voor ons lag de zee. Die onafzienbare waterplas. Elke golf, adem in adem uit.
Daarna voor een vers visje in de rij, respectvol en saamhorig. Het is lente! Begin van nieuw leven.