Twee jaar geleden kregen we een hondje. Het ging niet zo goed met me en wandelen zou helpen. Het hondje drentelde overal met me mee. Eerst uren door de duinen en het dorp, later ook naar kantoor. En maar lopen, zo samen. Ik was namelijk nogal teleurgesteld in veel dingen en had tijd nodig om dat allemaal te overdenken. Tijdens een van die vele tochten realiseerde ik me met schrik, dat het aanhankelijke mormel het eerste in mijn leven was dat mijn verwachtingen overtrof! Ik was gelukkig met… een teckel. Ik schrok ervan, omdat de rest in het leven mijn verwachtingen blijkbaar niet kon overtreffen. Waarom was ik anders zo teleurgesteld?
Waarom maakte dit huppelende diertje mij gelukkig?
Van hem verwachtte ik niets.
Daardoor werd alles wat hij gaf een cadeautje om dankbaar voor te zijn.